Van een vryster, die een vryer beminde, geschied onder het regiment van Navarre.

HOord dit Lied eens anen,
Die wat wonders wil verstaen,
Van de Minne kragt,
En het zwakke Vrouw geslagt,
Hoe een teere Maegt,
Als zij liefde draegt,
Overtreffen kan
Zelfs de kloekheijd van een Man,
Zo gij verstaen zult in dit Lied,
Het is in Vrankrijk geschied.

Van een schoone Vrouw,
Die beminde, zwoer haer Trouw,
Aen een frisse Kwant,
Die haer beminde constant,
Maer door kwade raed,
Wierd hij een Soldaet,
Onder het Regiment,
Van Navarre wel bekend,
Waer aen deze Maegt had pijn,
Dus van haer Lief te zijn.

Want, haer Ionger hert,
Dat bezweek van Minnesmert,
En wou met hem gaen,
Ia de Dood zelfs onderstaen,
Want ze zeijde mijn Eer,
Die is bros en teer,
Te bewaren dan,
'k Zal mij kleden als een Man,
Ende als een Ionger Held,

Dit heeft zij gedaen,
Is na 't Regiment gegaen,
Als een Cavelier,
Bij haer Minnaers Officier,
Wierd doe een Soldaet,
En voor Cameraed,
Koos z' haer Lief getrouw,
Niemand wist datz' was een Vrouw,
Ze stond hem in alles bij,
En kleefde altijd aen zijn zij.

Zij trokken in 't Veld,
Deze Maegd gelijk een Held,
Volgt hem overal,
Ende ontzag geen ongeval,
Maer aenhoord het lot,
Daer kwam een gebod,
Dat kleijn ofte groot,
Op een straffe van de Dood,
Niet op Marode mogt gaen,
Of ergens de Hand aen slaen.

Dog haer Lief nogtans,
Wilde eens wage de kans,
Op den Buijt hem begaf,
Met haer beijd' ter zeijde af,
Plunderde bij een Boer,
Die 'er maekt' groot rumoer,
De Provoost die kwam,
En haer beijd' gevangen nam,
De Krijgsraed doe met een,
Verwees ter dood een van tween.

De Galg werd geplant,
En de Trommel stond ter hand
Met de Dobbelsteen,
Om het Lot te werpen heen,
Wie van twee met rouw,
De Dood smaken zou,
Maer het stervens lot,
Viel op haer, 't beliefde Godt,
Daer door wierd haer Cameraet,
Van droefheijd desolaet.

Zij met kloeke moed,
Heeft haer Lief nog eens gegroet,
Zet haer Voetjes teer,
Op de Sporten van de Leer,
Maer eer zij ter deeg,
Was ter halver weeg,
Om dat ijder zouw,
Merken dat zij Was een Vrouw,
Heeftze haer Borsten ontblood,
Elk wierd van schaemte rood.

Als men dit aenzag,
Was 't gelijk een Donderslag,
Hangen gaet niet voort,
Was het algemeene Woord,
Men onthoud de Maegd,
En d'Colonel die vraegt,
Haer de heele kas,
Hoe zij hier toe gekomen was,
Als hij nu alles had verstaen,
Heeft zij Pardon ontfaen.

Yder prees haer moed,
En de Krijgsraed die vond goed,
door de Huw'lyksband,
Haer te binden Hand aen Hand;
En in plaetze van,
den Scherpregter dan;
Kwam de Veldpaep daer,
die daer trouwd' het lieve Paer,
Om als Man ende Vrouw,
t' Leven in de Egten trouw.

Oorlof dogters gij,
die een Vrijer hebt als zij,
Schoon hij werd Soldaet,
daerom hem nog niet verlaet,
Maer weest hem getrouw,
Tot gij word een Vrouw,
Evenwel en waegt
Noijt zo veel als deze Maegd,
Want voorzeker zulk een Spel,
Gelukt alteijd niet zo wel.

Hear this song,
Who wants to hear something wondrous,
By the power of love,
And the weak female gender,
How a fragile young woman,
When she carries love,
Can overcome
Even the boldness of a man,
So you will learn in this song,
It happened in France.

Of a beautiful woman,
Whose love swore her loyalty,
To a fresh friend,
Her beloved was constant,
But by evil council,
He became a soldier,
Under the regiment,
Of well-known Navarre,
Which hurt the young woman,
To be away from her love.

Because, her younger heart,
Succumbed to heartache,
And [she] wanted to come with him,
Yes, even face death,
Because she said my honour,
It is fragile and delicate,
To preserve [it] then,
I shall dress myself like a man,
And like a young hero,

This is what she did,
Went to the regiment,
As a cavalier,
With her lover’s officer,
Then became a soldier,
And as comrade,
She chose her loyal lover,
No one knew that she was a woman,
She assisted him in everything,
And stuck always to his side.

They went into the field,
This young woman like a hero,
Follows him everywhere,
And did not avoid misfortune,
But accepts fate,
There came a command,
That small or great,
Upon the punishment of death,
Not to go roam about,
Or to seize anything.

But her love then,
Wanted for once to take a chance,
He went to loot,
With her by his side,
He plundered a farmer,
Who made a great ruckus,
The provost came,
And took both prisoner,
The martial council instantly,
Sentenced to death one of the two.

The scaffold was planted,
And the drum stood ready
With a dice,
To throw for fate,
Who of the two in mourning,
Would taste death,
But the fate of death,
Fell upon her, it pleased God,
This made her comrade,
Desolate from sadness.

She with bold courage,
Greeted her lover once more,
Put down her delicate feet,
Upon the footholds of the ladder,
But before she was decently,
Halfway there,
Because everyone would
Notice that she was a woman,
She bared her breasts,
Each from shame turned red.

When they saw this,
It was like a thunderclap,
Hanging will not go on,
Was the general word,
People took hold of the young woman,
And the colonel asked,
Her everything,
How she came to this,
When he had heard all,
She received a pardon.

Everyone praised her courage,
And the martial council approved,
By the bond of marriage,
To bind hand to hand;
And instead of
An executioner then;
Came the preacher there,
Who there married the loving pair,
To, like husband and wife,
Live in holy matrimony.

Listen you daughters,
Who have a lover like her,
Should be become a soldier,
Therefore do not leave him,
But be loyal to him,
Until you become a wife,
However never wager
As much as this young woman,
Because certainly such a game,
Does not always succeed this well.